Yıllar önce Malatya İnönü Üniversitesi’nde çalışan   Dr Ayşehan Akıncı ve Erzurum Atatürk Üniversitesinde çalışan   Dr Zerrin Orbak ile baş başa verip pediarik endokrinle ilgili, bilimsel bir toplantı düzenlemeye karar vermiştik. Bu toplantı aslında bazı vakalarımız konusunda birbirimizin fikrini alma ihtiyacı ile ortaya çıkmıştı. Çünkü o sıralar Ankara’nın doğusunda pediatrik endokrinolog olarak çalışan sadece 3 hekim vardı. O üç hekim de bizdik, her birimiz  ayrı illerde çalıştığımız için, herhangi bir hasta konusunda karar veremesek konsültasyon isteyeceğimiz kimseyi bulamıyorduk.

Daha sonra elbette hem bizim kliniklere başka arkadaşlar geldi, hem de bölgede yeni klinikler açıldı. Ama hem biz birbirimizin fikrini almayı çok seviyoruz, hem de böylece Türkiye’nin hemen hemen yarısındaki ilginç vakalardan haberdar oluyoruz,   böylece geleneksel bir hale gelen bu toplantıyı,  15 yılı aşkın bir süredir, giderek artan bir katılımla, yılda en az bir kez yapmaya devam  ediyoruz.

Trabzon, Malatya, Erzurum, Van ve Samsun illerindeki üniversitelerde defalarca bu toplantıyı yaptık. Mesela ben emekli olmadan hemen önce, Prof Dr Gülay Karagüzel ile birlikte Trabzon’da yapmıştık. Ben  emekli olduktan sonra bile fikir babalarından biri olduğum bu toplantılara katılmaya özen gösteriyorum. Geçen yıl Samsun’da bu yıl da Elazığ’da yapılan toplantılara katıldım.

Bu yıl bu toplantımızı ilk kez Elazığ’da  yaptık. Çünkü artık Fırat Üniversitesinde de Pediatrik Endokrin bölümü ve bu bölümde çalışan Doç Dr İnsan Esen var.

Elbette benim için ayrıca heyecan vericiydi, çünkü Elazığ Fırat Üniversitesi benim mecburi hizmetimi yaptığım yer.  Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesinde mecburi hizmet yapmaya  gittiğim zaman Çocuk Hastalıkları ve Sağlığı Ana bilim Dalında herhangi bir öğretim üyesi yoktu. Ben gittiğim zaman ortada bir pediatri servisi bile yoktu ama o yıl, Tıp Fakültesinin ilk  öğrencileri dördüncü sınıfa gelmişlerdi. Durumun ciddiyetini görünce hızla kolları sıvamıştım bir yandan, inşaat halindeki servisi  ve polikliniği işler hale getirmiş, diğer yandan da, dönem 3 ve dönem 4 öğrencilerine bütün pediatri derslerini anlatmıştım.

Böylece ikinci yarı yılda  staj  yaptırmak mümkün olmuştu, o yıl 4 guruba da ben tek başıma staj yaptırmıştım. Bu arada bir yandan da kendime yurt dışından kitaplar getirtip, kendi kendime bir ‘’eğitici ‘’ olabilmenin yollarını araştırmıştım.

Bir yıl kadar yalnız başıma çalıştıktan sonra çok kısa aralıklarla Dr Hüseyin Güvenç, Dr Kenan Kocabay ve hemen onların arkasından da Prof Dr Sırrı Bektaş gelmişlerdi.  O kadar güzel işleyen bir sistem kurulmuştu ki Sırrı Hoca geldiğinde sadece eğitim ve vizit saatlerinin yerlerini değiştirmişti hepsi o kadar.

Şimdi geriye dönüp baktığımda o ilk yıl, yeni bir uzman olarak, nasıl olup da bu kadar işi yapabildiğime inanamıyorum.

Bu kadar güzel anılarımın olduğu, bu kadar tecrübe yaşadığım, bir sürü anı biriktirdiğim ve adeta kendime ‘’Öğretim Üyesi’’ formatı attığım bir şehirde bu toplantıyı yapmanın farklı bir heyecanı olması normal tabii.

Toplantıya o ilk öğrencilerimden biri olan Ahmet Kazez, (şu anda  fakültenin dekanı ) ve Saadet Akarsu (pediatrik hematolog) ayrıca Fırat Üniversitesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Ana Bilim Dalındaki öğretim üyeleri de katıldı.

Dr İhsan Esen hoş geldiniz konuşmasını yapmak için kürsüye çıkıp, bir hoş geldiniz dedikten sonra, nasıl mecburi hizmet kurası çektiğim zaman şaşkın şaşkın salonda ‘’Fırat Üniversitesi hangi şehirde?’’ dediğimi söyledikten sonra sözü bana verdi. Ve o günlerden kalma,  benim çoktan unutmuş olduğum bir resmimi çerçeveletip hediye etti.

Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi Pediatri AbDalındaki ilk resmi öğretim üyesi olduğum için her staj başlangıcında öğrencilere tarihçe anlatırken benim adımı  da geçiriyorlarmış. Bu vefa örneğinden çok etkilendim. O kısıtlı imkanlarla kurduğumuz ana  bilim dalının bu gün göstermiş olduğu gelişme oldukça etkileyici idi.

Ayrıca ben mecburi hizmet yaparken Dahiliyede asistan olan Dr Hüseyin Çeliker de hala orada öğretim üyesi olarak çalışmaya devam ediyormuş. O da ertesi gün toplantıya ve sosyal programa katıldı. Bu da çok hoş bir sürpriz oldu, bir çok anılarımızı canlandırdık.

Şehir aşırı derecede değişmiş olmasına rağmen inanılmayacak kadar çok yeri ve anıyı hatırladım. Benim kaldığım ‘’Atmışlar sitesi’’ yıkılmış, şimdi yerine çok katlı bir bina yapılıyor. Akşam yemeği için gidebildiğimiz tek mekan olan ‘’Altın Şiş’’ restoranı kapanmış, ama bir sürü yeni yer açılmış, bizi eti kurutarak terbiye eden bir et lokantasına götürdüler.

İlk gün toplantı sonrasında Harput’a çıktık. Eskiden yolu bayağı korkutucu idi, şimdi oldukça geniş. Şoförümüz bize hemen 1999’daki tam güneş tutulmasını izlemek için bu yol yapıldı diye izahat verdi. Ben 2000’lerin başında Elazığ’a geldiğimde bu yolu görmüştüm, ancak şimdi Harput’u çok daha iyi restore etmişler, hatta eski bir evi yeniden ayağa kaldırıp, adeta o zamanki yaşamı anlatan mini bir müzeye dönüştürmüşler. Kalede de çalışmalar devam ediyordu. Bütün bunlar iyi hoş da, kalenin tam karşısına çok büyük ve mimari olarak uyumsuz bir bina dikmişler, o binayı hiç sevmedim. Balakgazi’de çay içtik, eskiden oraya çoğunlukla gece gider, şehir ışıklarını seyrederdik, şimdi hava kararmamıştı ama gene de bayağı nostalji yaptım.

Endokrin derneğinin obezite gurubu bir kitap çıkarmaya karar verip, obezite tarihçesini de benim yazmamı istemişlerdi.  Ben de istenen yazıyı yazmış ve editör olarak Ayşehan’a göndermiştim. Ayşehan yazıyı okuduğunu, çok beğendiğini ancak şekilleri biraz azaltmamı istedi. Zerrin’in yanında tableti olduğu için Harput gezisinden sonra otelde oturup hangi şekilleri çıkaracağımıza birlikte karar vermeyi düşündük. O gece Ayşehan, Zerrin ve ben gece vakti oturup Elazığ ışıkları manzarası ve nargile dumanı altında yazıyı okuyup, bazı resimleri çıkarttık. Bir yandan da birer Türk kahvesi ısmarladık, ama bizi öyle harıl harıl çalışıyor gören garsonlar masamıza fazladan kurabiyeler, leblebiler, çaylar ikram edip durdular. Gece yarısını geçene kadar, okuyup, konuşup, yiyip içerek zaman geçirdik.

Bu arada Zerrin’in iki kızı da Tıp Fakültesinde okuyor, büyük kızı Kübra bu sene son sınıfta hangi branşı istediğini sordum, pediatri dedi. Ben de ‘’tabii annesinin kızı’’’ diye cevap verdim. Zerrin ‘’hayır, pediatrist olmayı senin sayende düşünmeye başladı, geçen sene Samsun’da ona çocuğa dokununca hissedersin demişsin o da bu sözünden çok etkilenip pediatrist olmaya karar verdi’’ dedi.  Zerrin’in bu sözü beni çok etkiledi, gurur duydum, umarım bu kararı onun için hayırlı olur.

Ertesi gün İhsan bize adrenal bez özelinde eponimik endokrinoloji diye bir konu anlattı.  Eponim ne derseniz ben de  ilk kez duydum. Bir şeyin,  hayali veya gerçek bir insan adı ile anılmasına deniliyormuş. Konu adrenal olunca Adison’dan, Cushing’e pek çok  hayat hikayesi dinledik. Adisonun intihar ederek öldüğünü öğrendim, halsizlik ve depresyonu birleştirip belki o da Adison hastalığından öldü diye fikir yürüttüm. Cushing ise aynı zamanda çok verimli bir ressam imiş, yaptığı ameliyatları kendi çizermiş, günde 10000 kelime yazabilirmiş gibi inanılmaz şeyler öğrendim.

Pazar günkü toplantıdan sonra Hazar gölüne gittik. Ancak benim gitmeye alışık olduğum tarafa değil, daha önce sadece bir kez gittiğim Sivrice tarafına gittik.

Gülay tam bir tabiat aşığı olarak göle bayıldı,  resim çektirmeye doyamadı. Ama ben gölle birlikte Hazar Baba Dağının manzarasını karşıdan seyretmeye alışık olduğumdan biraz yadırgadım doğrusu. Gene de Elazığ’da yaşarken bana deniz hasreti çektirmemiş olan sevgili gölümü görmek güzeldi.

İlk göreve başladığım Üniversitede böyle bir toplantıya katılmak bana bir halkanın tamamlanması hissini verdi.

Aslında bu hissi daha önce de yaşamıştım;

İki yıl önce artık iyiden iyiye emekli olmak istiyordum, ama herkes bana evde çok sıkılacağımı söylüyordu. Ben de belki de sıkılırım,  birkaç ay rapor, yıllık izin filan alıp evde oturursam kafam daha net olur diye düşünmüştüm. O akademik yılda ilk 3 stajın derslerini ben anlatmışım, dördüncü guruba bir başka arkadaşımın anlatmasını uygun bulmadığım için ,  2014-2015 eğitim yılının son staj derslerini ilk hafta içinde anlatıp kendime 4 aylık bir boşluk açmaya karar vermiştim.

Böylece bir hafta yoğun bir şekilde ders anlattım.  Bir yandan da içimden, bu dersleri bunca yıllar boyunca anlattım, bunlar artık son dersler, acaba öğrencileri özler miyim, acaba doğru bir karar almış mıyım,  diye geçiriyordum.

Artık son dersi verdim ve dışarı çıktım. Bir kız öğrenci yanıma geldi ve Elazığ’da çalışıp çalışmadığımı sordu. Evet deyince hocam galiba benim babamın da hocası imişsiniz, babamın selamı var, siz tabii onun adını hatırlamazsınız, dedi. Ben de sen babanın ismini söyle muhtemelen hatırlarım, çünkü onlarla çok yakın bir ilişkim vardı dedim. Meğer Canatan’ın kızı imiş. Bu Fırat Üniversitesine hoca olarak başladığım yıl stajyer olan öğrencilerimden biri idi.

Son dersimde ilk dersime giren öğrencimin çocuğunun olması bir işaretti. Doğru bir karar vermiştim, halka kapanmıştı.

Artık Canatan’ın torununa da ders verecek halim yoktu.