Her şey planlama meselesi.

Önce bir ana plan oluşturmak, sonra her an değişebilen her türlü duruma hazırlıklı olmak ve ana planı bozmadan uygulanabilecek mini planları da geliştirmek lazım.

Her aşamada gereken insan gücünü ve lojistik desteği de alternatifleri ile birlikte sağlamak ve en önemlisi de zaman yönetimi yapmak lazım.

Ne yaptığımı sorarsanız savaş planları yapmıyorum elbette, sadece emekli olup bir başka şehre taşındım.

Şimdi Çanakkale’de bir köydeyim.

Aslında yıllardır taşınıyorum.

Önce erkence emekli olmaya karar verdim. Bu kararım her nedense pek çok kişiye pek de inandırıcı gelmedi, emekli olmak istediğimi söylediğim herkes, özelde çalışmaya devam edeceğimi düşündü, hatta birkaç kişi bana iş bile buldu.

Çok uzun yıllar boyunca aynı bölgede çalışmış bir hekim  olarak, gerçekten ‘’tekaüt’’ olmak istiyorsam, insanların benimle  sokakta, sinemada, spor salonunda, alış veriş merkezinde karşılaştıklarında karşılarında   ‘’bir doktor’’ görmedikleri yeni bir yerde yaşamam gerektiğini net bir biçimde anladım.

Mutlaka toprakla haşır neşir, ama şehir kaçkını da olmayan bir hayat yaşamak istedim.

Bundan sonra, hala göreve devam ederken, bir iki yıl kadar,  aklımdaki şehir ve kasabaları gezerek, her birinde birkaç gün kaldım. Bu gezilere tek başıma çıktım. Sabah güneş doğarken uyanıp sessizce dünyayı dinledim. Akşamları gayesizce sokaklarda gezdim. Simitçiyle, bakkalla, esnafla, sokaktan geçen insanla konuştum. Gökyüzünü, sokakları, ağaçları, toprağı seyrettim. Orada iken başımdan geçen olayları, tanıştığım insanları zihnimde kayıt altına aldım.

Sonra da, tek başıma uygun bir yerde oturup, o şehrin, o kasabanın üzerimde oluşturduğu ilk izlenimleri, bende yarattıkları  ruh halini tarafsızca izledim.

Bazen ben kendimi o yere uygun bulamadım, bazen de o yer beni kendine uygun bulmadı. Yani bir yerden kendi isteğimle uzaklaşırken, bir başka yer beni kendinden zorla uzaklaştırdı.

Sonra Çanakkale bütün isteklerime uygun göründü. Çanakkale’li bir arkadaşım bana kendi emlakçısını önerdi. Adamcağız, günlerce bana  Çanakkale’nin, İstanbul sosyetesinin gözdesi olan yerlerini, villa sitelerini tek tek gösterdi. Hayır, onu istemem, bunu istemem diyerek adamı canından bezdirdim.

Sonunda canımın istediği gibi, hem ıssız hem de ıslı diye tarif ettiğim bir yer buldum. Evin planını mimar olan ablam çizdi. Öteki ablam da müteahhidi ayarladı. Böylece yavaş yavaş evi yaptırdık. Şartlarımız uygun olduğu zaman da taşındık.

Ben hemen hemen iki yıldır emekliyim, tek başıma Trabzon’da yaşıyordum.

Her iki ablam da Rize, Pazar’da yaşıyor ve yaşlı teyzemize bakıyorlardı. Teyzemiz bu yılın ocak ayında vefat edince, ev de hemen hemen tamamlanmış olduğu için, referandumdan sonra göç etmeye karar verdik.

Her iki evin de toplanması, eşyaların ve arabalarımızın taşınması, yeni evin yerleştirilmesi için ince ayarlı bir planlama gerekti. Çok şükür şimdi yeni evdeyiz. Bu ilk haftada inanılmaz yorulduk, ama köyümüzü ve manzaramızı çok sevdik.

Bu yazı bahçeyi ıslah etmekle geçireceğim.

Tam da düşündüğüm gibi bir yer, on dakikada şehrin merkezine inebiliyoruz, şehir kaçkını olmadık yani. Ama üç gecedir kuş sesleri ile uyandığımız bir köyde yatıyoruz, şehirden de kaçtık yani.