Herkese bir Olcay lazım.

Onu ilk kez 1975 yılının başında, Kızılay’daki özel kız öğrenci yurduna taşınınca tanıdım. Benim gürültücü, sabırsız, çabuk alevlenen, farfara kişiliğime tamamen zıt kişilik özellikleri vardı. Her zaman odanın içerisindeki en sessiz, en sakin kişi o olurdu. O anda konuşulan, çekişilen, dertleşilen veya sadece paylaşılan konu ile ilgilendiğini, bildiğini sadece büyük kara gözleriyle bakışından anlardınız. O çok iyi bir gözlemciydi, bütün iyi gözlemciler gibi konuşmayı pek de sevmezdi.