Ben Trabzon’da doğdum. Trabzon havaalanı 1957 yılında yani ben doğmadan önce açılmış. Yıllar geçtikçe havaalanının giderek trafiğinin artmasına, gümrüklü havaalanı olmasına, yeni halinin açılması şahit oldum. Hatta Farabi Hastanesinde çalıştığım çeyrek asır boyunca, uçakların iniş kalkışlarını izledim. Doğal olarak yüzlerce belki de binlerce kez bu havaalanında uçağa bindim, uçaktan indim.
Benim çocukluğumda Trabzon, Numune Hastanesi karşısında yer alan Yeni Mahallede sona ererdi. Ayasofya Kilisesinin çevresi neredeyse tamamen boştu. Ayasofya’nın altına sahil yolu kenarına ilk apartmanlar yapıldığı zaman, annemin ‘’orası şehrin tamamen dışında acaba kim oturacak ki’’ dediğini çok net hatırlıyorum.
Trabzon ile Akçaabat arasında, Söğütlü mevkiinde, Yıldızlı denilen yerde, deniz kıyısında, eskiden doktor evleri denilen bir dizi villa vardı. Bizim de orada bir yazlık evimiz vardı. O bölgeden arsa alındığını ve evin planını da annemin çizdiğini hayal meyal hatırlıyorum. Ama ben ilkokul üçüncü sınıfta olduğum sene (1966 yılı) inşaat bitmiş olmalı ki, biz de yazın o eve göçmüştük. Bundan sonraki 15 yıl boyunca her yazımı o evde geçirdim.
Kıskançlık, az ya da çok hemen herkesin içine düştüğü bir tuzaktır. Ben kıskançlık nedir hiç bilmedim diyen, ya çok özel bir ruhtur, ya hafızası onu yanıltıyor, ya da hadi yalan söylüyor demeyelim de kendi duygularını tanımıyor diyelim.
Kıskançlık, insanın kendini yetersiz ve eksik hissetmesi, kendi eksiğini gördüğü bir başkasının hayatını, ilişkisini, sağlığını, parasını, cazibesini çaresizce istemesidir. Duygusal enerjisini, üstelik de oldukça güçlü bir duygusal enerjiyi boşa akıtmasıdır. Eğer daha da karanlığa dalarsa nefret ve intikam duyguları ile kendi ruhunu zımparalamasıdır.
Herkes bu duyguyu bu kadar uçlarda yaşamıyor olabilir, ama mutlaka bir şekilde yaşar.
Dün Umurbey’e yine orman yolundan gittik. Geçen gün ıssızlığı, tahta köprüsü, sonbahar renkleri ve olağanüstü güzel manzarasıyla bizi büyüleyen yol gözüme çok farklı göründü. Sanırım geçen ay off road yarışması yapıldığında nasıl göründüğünü anladım çünkü yol boyunca ikili üçlü guruplar halinde, en az 15-20 adet park halinde araç vardı.
Çanakkale’de birkaç Hacettepe 81 mezunu arkadaşım var. Bundan birkaç ay önce Semra, Çanakkale’deki bütün sınıf arkadaşlarımızı bir kahvaltıya davet etti. Bu öyle sıradan bir davet değildi, sırf bu sabah için, çok sık kullanmadığı yazlık evini ayarladı. Tam da hani o masalara sığmayan, klasik Türk kahvaltısı hazırladı.
Geçtiğimiz iki buçuk haftayı yollarda geçirdim. Bu süreç içerisinde hem Hacettepe’den sınıf arkadaşlarımla, hem de Elazığ’da geçen mecburi hizmet günlerindeki arkadaşlarımla buluştuğum için sadece gerçek yollarda değil, hayatın geçmiş yollarında zihinsel bir yolculuk da yaparak bir çok anıyı canlandırmış oldum.
Bu yaz, her tarafı denizlerle çevrili bir ilde yaşarken, denize girmek için birkaç güzel yer keşfetmeye çıktık. Denize girecek farklı yerler araştırırken birkaç kez de Bozcaada’ya gittik.
Denize girmek için düşük ısıya ayarlanmış benden termostatı gerektiren güzel plajlarını, midene bayram, cebine hüsran yaratan lokantalarını, şaraplarını, kekik çeşitlerini, sarı kantaronunu, feribot kuyruklarını öğrenmeye ve kanıksamaya başladığımızı söyleyebilirim.
Her yıl 21 Mart ve 23 Eylülde güneş ışınları ekvatora dik olarak gelir. Bu günler gece ve gündüzün eşitlendiği günlerdir ve bilimsel olarak ekinoks olarak isimlendirilir. Ekikoks, Türkçe Güntün eşitliği olarak bilinse de bu terim nedense pek de yer kullanılmayacak gibi görünüyor. Bu gün, 2017 yılının sonbahar ekinoksu, yaz boyunca gece vakitleri yavaşça uzayarak, gündüze yetişti, bu günlerden sonra uzamaya devam edecek ve kış boyunca geceler gündüzlerden daha uzun olacaklar.
