Önümüzdeki ay taşınıyorum, artık yavaş yavaş toplanmaya başladım. Kütüphaneyi düzenlerken elime, bana yazılmış olan bir mektup geçti. Yazan aile bana bu mektubu emeklilik törenimde vermişlerdi. Hızla okumuş, çok duygulanmış ve hikayemizi de anlatarak, birkaç paragrafını törendeki insanlarla paylaşmıştım.
Bu benim yüreklendirmem ile evlat edinmiş bir ailenin teşekkür mektubu idi.
Atalarımız barış istiyorsan savaşa hazır ol demişler.
Ancak ben hayatım boyunca hangi alanda savaş verdiysem, sonunda kazansam da kaybeden oldum. O tırnaklarımla asılıp, cenk edip de, elde ettiğim her neyse, bırak faydasını görmek, aksine bana mutlaka zararı dokundu. Kendimi hayatın doğal akışına bırakarak kazandıklarım benim için çok daha uygun sonuçlar verdi.
Sabah kuşağında televizyonda yayınlanan kadınlara yönelik bir sürü program var. Bunlar genellikle bir sunucusu ve avukat ya da psikolog gibi bir danışmanı olan ve canlı seyirci ile yapılan programlar oluyor. Bir kaçak, kayıp veya cinayete kurban gittiği düşünülen bir ferdi olan aileler de problemlerini anlatıp dertlerine çare bulmaya çalışıyorlar. Bu programlarda ortaya o kadar karmaşık ilişkiler çıkıyor ki pek çok arkadaşım ‘’artık bu kadarı da gerçek olamaz, mutlaka bir senaristin hazırladığı, düzmece olaylar bunlar’’ diye düşünüyor.
Ben ise iki sebepten ötürü, bu akala hayale sığmaz olayların hepsinin gerçek olduğunu düşünüyorum. Birincisi bu kadar hayali geniş senarist nereden bulunacak? İkincisi de eğer insanlarla uğraşan bir iş yapıyorsanız, bu programların ne kadar gerçekçi olduğuna bizzat şahit oluyorsunuz.
Bundan 5 yıl önce bir sabah kuzenim Tülin Basa bana telefon etti. Rüyasında denizin kabarıp, benim Boztepe’deki evimin balkonuna kadar ulaştığını gördüğünü söyledi. Ben genellikle rüyamda deniz görmenin bana çok iyi geldiğini söylediysem de, o hayır, bu güzel bir rüya değildi, deniz Trabzon’dan Pazar’a kadar kabarmıştı, ben çok korktum, umarım senin söylediğin gibi olur dedi.
Bu konuşmamızın üzerinden iki hafta geçmeden Trabzon’da oturan Nasuh eniştem vefat etti. Onun kırkı çıkmadan Pazar’da oturan Mukaddes teyzem kalçasını kırdı. Bunun üzerinden 6 ay geçmeden Pazar’da yaşayan Mualla teyzem aniden öldü. Tülin’in rüyası onun söylediği gibi çıktı.
İşin ilginç yanı Mukaddes teyzem ölmeden 2 hafta önce de benzer bir sıkıntılı rüya gördü. Öyle ki tam teyzemin öleceği günün tarihini bile verdi.
Sanırım 2003 yılıydı, o sıralar pediatri ana bilim dalı başkanıydım, diğer yandan da endokrin yandal tezimi yazıyordum. Ama o kadar çok işim vardı ki, bir türlü tezimi yazmaya fırsatım olamıyordu.
Birkaç günlük bir dini bayram sırasında, bir kaplıcada gündüz keyif yapar, akşamları da oturur, sakin kafayla tezimi yazarım düşüncesi ile Denizli’ye gittim.
Birkaç aydan beri Trabzon’da sadece zihinsel özürlü gençlerin çalıştığı bir kafenin varlığını biliyorum. Duyduğum ilk andan beri gitmek istemiş, ama bir türlü fırsat bulamamıştım. Dün nihayet Sermin’le o kafeye çay içmeye gittik. Niyetim kafeye önce kendi ayağımı alıştırıp, bundan sonra da misafirlerimi oraya götürmek. Elbette benim verebileceğim bir destek varsa, destek olmaya çalışmak.
