Karadeniz’e rengi belli olmayan deniz diyenin anlını karışlarım. Karadeniz’in rengi göğün rengi ile aynı. Göğün rengi belli değil derseniz bak işte onu anlarım.
Ne yapayım, gök deli kardeşim. Ve bu deniz de delinin teki. Hem de ne deli. Güya iç deniz, ama yaman bir karayeli var. Gemicilerin korkulu rüyası, yola çıkan geminin dönüp dönmeyeceği belli değil.
Nihat İlhan’ın ölüm haberini aldım. O günden beri aklımdan hep Elazığ’da geçirdiğim mecburi hizmet günlerim geçiyor. Bin bir anım canlandı. Aslında benim onunla hiç yüz yüze tanışmışlığım yok ama hayatımda çok önemli bir kelebek etkisi var. Ne demek istediğimi biraz laf kalabalığı yaptıktan sonra anlatacağım.
Yıllar önce Olcay’la birlikte Datça’ya gitmiştik. Can Yücel’in evine çok yakın bir yoga evi vardı. Bir sabah vakti, bu evin bahçesindeki ahşap bir platformda, açık havada gerçekleştirilen bir yoga saatine katıldık. Bu benim ilk yoga deneyimimdi ve çok güzel bir anı olarak aklıma yer etti. Şimdi geriye dönüp baktığımda o güzeller güzeli, Zonguldak’lı olduğunu hatırladığım, ama ismini bir türlü aklıma getiremediğim zarif kızcağızın bize ne kadar yumuşak bir ders yaptırdığını anlıyorum.
Yoga, Batı dünyasında 1980’lerden beri popüler bir fiziksel aktivite çeşidi olarak kullanılmaktadır. Yoganın aslı binlerce yıllık Doğu (antik Hindistan) kaynaklı felsefeye dayanmaktadır. Ve bedeni bir enstrüman gibi kullanarak zihni disipline etmek ve nihai olarak da ruhsal dinginliğe ulaşmayı amaçlamaktadır. Yani klasik egzersiz şekillerinden farklı olarak, amaç kasların gelişmesi, bedenin forma girmesi ya da kilo kaybı değildir.
İki üç yıl önce her zaman başıma problem çıkaran bir dişim yüzünden diş hekimi Hakan Uzun ile oldukça uzun bir terapi macerasına başlamıştım.
Zavallı adamcağız, daha önce de defalarca ameliyat edilmiş, ama yeniden iltihaplanmış kökü olan bir dişimi kurtarabilmek için aylarca uğraştı da uğraştı.
Beni defalarca ameliyat etti, bu seri ameliyatların bir çoğunda anestezi uzmanı Selim Komar da katılarak, bana anestezi verdi. Anesteziyi ‘’dormicum’’ ile yaptı. Bu ilaç aslında insanı tamamen bilinçsiz hale getirmiyormuş, o sırada sorulara filan cevap verebiliyormuşsun. Geçici bir ağrı hissi azalması, mutluluk hali yapıyor ve ameliyattan çıktıktan sonra hiçbir şey hatırlamıyormuşsun. Gerçekten de aynen dedikleri gibi, ameliyatlardan sonra, o koltukta olan hiçbir şeyi hatırlamıyordum.
Ne kadar uğraştıysa da dişi kurtaramadı, sonunda diş implantı için çivi çakmaya sıra geldi. O gün, artık son kez anestezi alacağım. Selim Bey’in gelmesini beklerken Hakan Beyle sohbet etmeye başladık. Ben Hakan’a artık çok yorulduğumu ve emekli olmayı düşündüğümü söyledim. O da hemen itiraz etti ‘’hocam daha sizin için çok erken, sonra sıkılırsınız, birkaç ay, hatta bir yıl ücretsiz izin alıp dinlenin sonra kararınızı gözden geçirin’’ dedi. Ben de zaten birkaç aydan beri rapor ve izin kullandığımı ama artık kararımı netleştirdiğimi, birkaç gün içinde emekli olacağımı anlattım. Biraz da beni hem zihnen hem de ruhen bu kadar bezdiren iş yerindeki kırgınlıklarımdan söz ettim elbette.
Hakan gene ‘’başkalarının etkisi ile öğrecilerini, hastalarını kendinden mahrum etme’’ gibi klasik ‘’vicdanıma ve egoma seslenme’’ diskurunu çekti. Ama ben ‘’hayır kesin kararımı verdim, biraz da kendim için yaşamak istiyorum’’ diye konuyu kapattım.
Neyse biraz sonra Selim geldi, Hakan Selim’e hemen ‘’hocam emekli oluyormuş’’ demesin mi? Bu kez Selim daha yüksek bir ses ve ısrar derecesi ile aşağı yukarı aynı sözlerle beni vaz geçirmeye gayret etti. Ben gene sakince kesin kararlıyım dedim.
Bundan sonra Selim bana ‘’anestezi’’ verdi, Hakan da ameliyat etti. Ben gene o koltukta neler olduğunu hatırlamıyorum.
Birkaç gün sonra da kontrole gittiğimde Hakan gülmekten kırılıyordu. Meğer Selim bana ilacı verdikten sonra emekli olmaktan vaz geçmem için bilinç altıma girme çalışması yapmaya karar vermiş. Fakat Hakan’ın söylediğine göre ben uyanık olduğum zamankinin on katı şiddetli bir reaksiyon vermişim. Ben itiraz ettikçe, Selim ısrar etmiş. Sonunda yüzüm gözüm kızarmış, ‘’HAYIR HAYIR, OLACAĞIM, KARARIM KESİN’’ diye bağırmaya, kendimi sağa sola atmaya başlamışım. O kadar ki; Hakan, Selim’e ‘’uğraşma artık, günahtır’’ demek zorunda hissetmiş.
Benim üniversite yıllarından beri arkadaşım olan Olcay Aktan birkaç yıl önce bana, merak edip bir toplu hipnotizma seansına katıldığını, ancak bir türlü hipnotize edilemeyip psikiyatrı bezdirdiğini anlatmıştı. Hipnotize edilememe durumunu da etki altına alınamayan bir zihin yapısına sahip olmasına bağlamıştı.
Hakan’ın muayenehanesinden çıkar çıkmaz Olcay’ı aradım, sen gene canlı iken iradeni teslim etmemişsin, ya bana ne demeli, anestezi altında bile zihnime girilmesine engel oluyorum diye böbürlendim.
Bu halimize ikimiz de çok güldük. Etki altında kalmaya meyilli olmadığımız medeni hallerimizden belli değil mi zaten?
Ha bu arada emekli olduğum bir yılı geçti, herkesin iddia ettiğinin aksine çalışma hayatını hiç mi hiç özlemedim.
Bana sorarsanız çok açık sözlüyüm, her şeyi açık açık söylemek taraftarıyımdır. Hiç öyle imalı, üstü kapalı konuşmalar yapamam, olanı olduğu gibi dan dan söylerim. Buna rağmen kendimi bir türlü ifade etmeyi başaramadığım pek çok durum/insan oldu. Hayatım boyunca defalarca, benden mutlaka bir cevap bekleyen, ancak söylediklerimi duymayı ret eden, bir çok seçici sağırla karşılaştım. Seçici sağırların ortak özelliği kendi düşüncesine aykırı herhangi bir sözü duymayı ret etmeleri, buna karşılık kendi düşüncelerini karşısındakine zorla benimsetme ihtiyacı ile ısrarcı olmalarıdır.
