Konya Karapınar’da küçük, tuhaf ve çok ünlü bir göl vardı. Vardı diyorum çünkü artık kurudu. Belki çevresindeki yeraltı suları daha akılcı kullanılmaya başlar, yağmurlar yağar da göl geri gelir. Ya da halamın bıyıkları sakalları çıkar da eniştem olur.
Bu kadar küçük bir gölün bu kadar ünlü olmasının çok önemli birkaç nedeni vardı, bu özelliklerin toplamı onu benzersiz bir hale getiriyordu.
Buhara’dan sonra Semekant’a doğru yine otobüslerle yola düştük, çünkü arada Şehrisebz’i de görecektik. Maveraünnehir bölgesinde gezerken Timur’u görmezlikten gelmek mümkün değil. Şehrisebz, bereketli bir vahada kurulu, adı da zaten sebze şehri anlamına geliyor.
Bu şehirde Timur’un yaptırmış olduğu en büyük saray olan Aksaray ve Timur’un inanılmaz büyüklükteki heykeli var. Çünkü burası Amir Timur’un ilk başkenti, seferlerinden sonra döndüğü yer. Kendi türbesi burada değil ancak en sevdiği oğlu Cihangir’in türbesi burada. Aksaray’dan da sadece kapının bir bölümü kalmış, ancak bu bile zamanında ne kadar görkemli bir yapı olduğunu gösteriyor. Şehrin tam göbeğinde büyük bir arazi bu sarayın açık hava müzesi olarak düzenlenmiş.
Son günler, yaşamak isteyebileceğim günler değildi. Dünyanın çivisi çıkmış gibi hissediyordum.
Kafamı bozan çok şey vardı. Kişisel olarak geçen hafta sonu başıma gelenleri yazmıştım. Hafta boyunca da bir sürü kötü haber aldım; gene iki ayrı yerde patlama oldu, bir çok şehit var. Artık söyleyecek söz bulamıyorum. Allah ıslah etsin. Artvin Cerattepe’de halkın bütün direncine karşılık maden aramalarına izin çıktı. Bu haber de beni çok hırpaladı.
Bu hafta boyunca beni sevindiren tek şey uğradığım haksızlık karşısında aklı selim sahibi insanlardan, Türkiye’nin her yerindeki öğretim üyesi arkadaşlarımdan ve öğrencilerimden aldığım destek oldu.
KTÜ’de çalışırken Down sendromu olan bebeklerden birinin çok ağır kalp hastalığı vardı. Çocuk aylarca hastanede yatıp sonunda vefat etti. Bu çocuk 8 aylık hayatının en az 6-7 ayını hastanede yatarak geçirdiği için annesini de tanıyorum elbette. Ailenin ilk bebeği olduğu için genetik tahlilleri de yapmıştık, hastalığın diğer çocuğunda tekrarlama riski genel toplumdan daha yüksek değildi, bunu da anneye açıkça söylemiştik. Anne bebeğin ölümünü çok olgun karşıladı, ama çok da üzgün olduğu belli oluyordu.
Elazığ’da iken keşfettiğimiz bir eğlence modeli idi. Sanırım sadece Elazığlı olmayan ve çalışan hanımlardık. Elazığ’lıların hanım günlerine gidemiyorduk, çünkü onlar bir işte iken toplanırlardı. Akşam vakti, dışarıda kadın kadına eğlenmek de, o yıllarda Elazığ’ı bozardı. Biz de ayda iki kez akşam iş çıkışı birimizin evinde toplanıp, ev sahibinin uygun bulduğu ve becerdiği bir şey yapardık. Mesela ben ergenlikle ilgili bir konu anlatmıştım. Bir sefer egzersiz yaptık, bir başka sefer bir ressamın resimlerini inceledik. Kişilerde değişiklikler oldu, ama toplantı yıllarca devam etti.
